កសិដ្ឋាន សរីរាង្គ របស់យើង

នៅឆ្នាំ 1999 ខ្ញុំបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅខេត្តសៀមរាបប្រទេសកម្ពុជា។ នៅអំឡុងពេលកំពុងធ្វើការនឹងរស់នៅទីនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៏ថាប្រទេសត្រូវការកន្លែងសម្រាប់យុវជនធ្វើការ និងក្លាយជាអ្នកឯករាជ។ ក្នុងឆ្នាំ2003 ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមហាងនំ អង្គរ ឃុកឃី ដើម្បីបង្កើតកន្លែងសម្រាប់ស្រ្តីដែលមិនមានចំណេះដឹងដើម្បីធ្វើការងារ។

ក្រុមហ៊ុនបានរីកចម្រើនផ្អែកលើទស្សនវិជ្ជារបស់ខ្លួនក្នុងការផ្តល់ជូនវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍របស់ប្រជាជនកម្ពុជា។

ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរជំុវិញប្រទេសកម្ពុជាដើម្បីពិនិត្យពិចារណាផលិតផលកសិកម្មស្វែងរកគ្រឿងផ្សំដែលសមស្របបំផុតសម្រាប់ធ្វើនំនិងបានធ្វើការជាមួយបុគ្គលិកដើម្បីរៀបចំធ្វើនំយ៉ាងឆ្ងាញ់ នឹងផលិតវត្ថុអនុស្សារីយ៍។

ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថាតំបន់ទីក្រុងនៃប្រទេសកម្ពុជាបានឆ្លងកាត់ការអភិវឌ្ឃន៍សេដ្ឋកិច្ចគួរអោយកត់សម្គាល់។ ផ្ទុយទៅវិញតំបន់ជនបួរបស់ខ្លួនមិនបានផ្លាស់
ប្តូរទេនៅក្នុងទសវត្សចុងក្រោយនេះ។

ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍មិនស្រួលជាមួយនឹងប្រព័ន្ធសង្គម ហើយមានអារម្មណ៍
ថាមានបញ្ហាអ្វីមួយដែលវិស័យកសិកម្មត្រូវបានគេគិតថាជាឧស្សាហកម្ម
ចម្បងរបស់កម្ពុជាមិនអាចក្លាយជាឧស្សាហកម្មរកប្រាក់ចំណេញបានទេ។ការបរិភោគគឺចាំបាច់ដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិតរបស់យើង។

ទន្ទឹមនឹងការអភិវឌ្ឍន៍វិទ្យាសាស្រ្តអាហារបំប៉នអាចជំនួសអាហារពេញមួយថ្ងៃនាពេលអនាគត។ ទោះយ៉ាងណាការបរិភោគគឺមិនអាចខ្វះបានសម្រាប់
យើងសព្វថ្ងៃនេះ។

តើវាមិនមានអ្វីខុសទេចំពោះរចនាសម័្ពន្ធនៃសង្គមដែលអ្នកធ្វើការក្នុងវិស័យកសិកម្មដែលផលិតស្បៀងអាហារសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នារស់នៅបានតិចតួច? នៅពេលធ្វើដំនើរជុំវិញភូមិដើម្បីទិញគ្រឿងផ្សំធ្វើនំខ្ញុំបានគិតអំពីអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើ
ដើម្បីធ្វើអោយកសិកម្មក្លាយឧស្សាហកម្មមួយនៅក្នុងសង្គមកម្ពុជា។

ប្រជាជននៅជនបទកំពុងធ្វើការនៅលើដីស្រែពីព្រោះនោះជាអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើអស់ជាច្រើនជំនាន់មកហើយ។ដោយត្រូវជួយឪពុកម្តាយតាំងពីពួកគេនៅក្មេង ពួកគេមិនបានចូលរៀនទេ ហើយអាចធ្វើកសិកមុ្មបាន។ ពួកគេធ្វើស្រែនៅជនបទ
ពីព្រោះពួកគេមិនអាចធ្វើការនៅតាមទីក្រុងបានទេទោះបីពួកគេចង់ធ្វើក៏ដោយ។ នោះហើយជាស្ថានភាពនៅក្នុងប្រទេសនៅប្រទេសកម្ពុជាគេទទួលយកជាទូទៅថាធ្វើជាកសិករមានន័យថាក្រ។ ប្រការនេះធ្វើអោយប្រជាជនកាន់តែច្រើន
មិនអាចរស់នៅជីវភាពសមរម្យបានព្រោះតែវិស័យកសិកម្មហើយពួកគេភាគច្រើនទៅរកការងារធ្វើនៅការដ្ឋានសំណង់ និងកសិដ្ឋាននៅប្រទេសថៃ។

ខ្ញុំចាប់ផ្តើមគំរោងកសិកម្មនៅប្រទេសកម្ពុជាដោយផ្អែកលើជំនឿថាកសិកម្មអាចក្លាយជាឧស្សាហកម្មហើយប្រជាជនអាចធ្វើអោយមានស្ថេរភាពក្នុងការរស់នៅតាមរយៈកសិកម្មដើម្បីទទួលបានសង្គមមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចរស់នៅជាមួយគ្រួសាររបស់ពួកគេនៅកន្លែងដែលពួកគេកើត នឹងធំដឹងក្តី។ ខ្ញុំបានទិញដីទំហំ 37 ហិកតា នៅភូមិស្វាយចេក ស្រុកអង្គរធំ ដែលមានចម្ងាយប្រមាណ 40 នាទីនៅទិសពាយព្យនៃខេត្តសៀមរាប បានឈូសឆាយព្រៃស្រោង ដាំដំណាំ បានកសាងផ្លូវ ហើយបានចាប់ផ្តើមធ្វើចំការស្វាយចេកនៅឆ្នាំ 2014។
Svay មានន័យថាស្វាយហើយChek មានន័យថាចេក។ នៅកសិដ្ឋាន ស្វាយនិងចេក មានដើមស្វាយប្រហែល3,000ដើម ចេក 3,000ដើម ម្នាស់ 10,000 គុម្ព ត្រូវបានដាំដុះលក្ខណៈសរីរាង្គដោយប្រើជីគ្មានជាតិគីមី និងថ្នាំសំលាប់សត្វល្អិត ជាមួយក្រូចឆ្មារ អំពៅ និងបន្លែជាង 30 ប្រភេទ។

បន្ទាប់ពីទទួលបានមូលដ្ឋានគ្រឹះនែឧស្សាហកម្មចម្បងនៃផលិតកម្មដែលបានពង្រឹងដំណាក់កាលបន្ទាប់គឺផលិតផលកែច្នៃដោយប្រើផ្លែឈើទាំងនេះ។ ឧស្សាហកម្មចម្បងតែមួយមិនអាចប្រកួតប្រជែងជាមួយបន្លែដែលមានតំលៃថោកពីប្រទេសវៀតណាម និងប្រទេសចិនបានទេ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថាការកែច្នៃ ការបន្ថែមតម្លៃ និងការបង្កើតប្រព័ន្ធដែលលក់ផលិតផលពេញមួយឆ្នាំគឺជាគន្លឹះក្នុងការរស់រានក្នុងវិស័យកសិកម្មបន្ទាប់ពីបានដឹងពីដំណើរការផលិតនៃឧស្សាហកម្មបន្ទាប់បន្សំជំហ៊ានបន្ទាប់គឺអញ្ជើញអតិថិជនអោយមកកសិដ្ឋាន។ យើងជឿជាក់ថាកសិដ្ឋាននេះ
នឹងក្លាយជាកសិដ្ឋានទេសចរណ៍ ហើយធ្វើអោយប្រជាជននៅទីនេះ និងធ្វើអោយភូមិទាំងមួលមានភាពរស់រវើកឡើងវិញ និងបង្កើនអត្រាការងារ ដែលទាំងអស់នេះអាចនាំអោយមានឧស្សាហូបនីយកម្មកសិកមុ្មលើកទី 6។

វាចាំបាច់ក្នុងការបង្កើតប្រព័ន្ធផលិតកម្មសម្រាប់បន្លែនិងផ្លែឈើដែលជាជំហានដំបូងដើម្បីសម្រចបាននូវគោលបំណងនោះ។

អាកាសធាតុនៅទីនេះខុសគ្នាទាំងស្រុងក្នុងរដូវវស្សានិងរដូវប្រាំងការមិនប្រើថ្នាំសំលាប់សត្វល្អិតមានន័យថាជាការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងសត្វល្អិត និងជំងឺ។នៅរដូវវស្សាស្មៅដុះក្នុងល្បឿងមហ្តរាយ។ ព្យុះភ្លាមៗអាចបំផ្លាញ និងសំលាប់បន្លែទោះបីជាដាំបន្លែដោយប្រើថ្នាំសំលាប់សត្វល្អិតគ្មានជាតិគីមចំណាយពេលវេលានិងចំណាយច្រើនដូចអ្វីខ្ញុំនឹកស្មានក៏ដោយខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងទទួលបានការផលិតបន្លែដែលមិនមានជាទូទៅនៅកម្ពុជានៅតំបន់សៀមរាប និងចាក់គ្រឹះសម្រាប់កសិកម្មកម្ពុជានាពេលអនាគត។

ដូចប្រាសាទអង្គរវត្តដែលជានិមិត្តរូបនៃខេត្តសៀមរាប។

កសិដ្ឋានសរីរាង្គស្វាយចេកកំពុងកសាងប្រព័ន្ធសម្រាប់ឧស្សាហកម្មផ្អែកលើកសិកម្មដែលអាចទទួលបានមរតកដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយក្នុងរយៈពេល 1000 ឆ្នាំចាប់ពីពេលនេះតទៅ។